O, nee...    Niet nu, niet jij, niet jouw kleine wurmpje...
Meis, woorden schieten tekort. Heel veel sterkte en neem je tijd... Als we iets voor je kunnen doen,  geef dan een gil!

Hele dikke kus

Oh nee Geesje,

Jeetje meid wat is dit enorm verdrietig, weet niet goed wat te zeggen, behalve dat ik met je meeleef en weet waar je doorheen gaat.

bahbahbah!!!

Hou je taai, doe het rustig aan

Een hele dikke knuffel van mij

((((((((geesje))))))))

Oh, vreselijk.... dat wens je niemand toe... zo erop verheugd en dan dit...
Veel sterkte met verwerken...

Ook dikke knuffel van mij

Geesje,

Ik wil je heel veel sterkte toewensen in de aankomende tijd!

Antoinette

Lieve lieve Geesje, ik wens je de kracht,   alle liefde, en alle steun die je kunt gebruiken.

Lieve Geesje,

Hoe gaat het nu? Kan je het nog een beetje volhouden? Hoe voel je je... Hoe reageren je mannen erop?

Hoop dat je even een update zou willen/kunnen geven, maar kan me ook voorstellen dat je er even helemaal geen zin in hebt.

Dikke knuf, Nynke

Lieve Geesje,

Hoe gaat het nu? Kan je het nog een beetje volhouden? Hoe voel je je... Hoe reageren je mannen erop?

Hoop dat je even een update zou willen/kunnen geven, maar kan me ook voorstellen dat je er even helemaal geen zin in hebt.

Dikke knuf, Nynke

Jawel, kan en wil ik wel....
Die woensdag en donderdag heb ik me heel erg verdoofd gevoeld, heel veel gehuild en me heel veel afgevraagd (overigens nooit in de trant wat ik fout gedaan heb.... aan mij/ons heeft het niet gelegen dat weet ik zeker), die eerste nacht heb ik ook amper geslapen en als ik wel even in slaap viel dan droomde ik weer naar en werd ik wakker en gingen we weer het rondje van 'besef', huilen, nasnikken en even wegzeilen in. Was er ook niet bepaald voor de jongens die dag (dat vond ik heel vervelend van mijzelf, was met mijn hoofd bij mijn buik zeg maar en niet bij die 2 kereltjes die er al zijn). Donderdagnacht iets beter geslapen en gister kon ik rustig met mijn eigen gedachten zijn aangezien de jongens bij mijn ouders waren (mijn ouders wisten sinds oudjaarsdag dat er een derde zou komen en die konden we dus direct vertellen dat het niet door zou gaan voor nu.... vond het naast mijn eigen verdriet zo sneu om te zien om mijn ouders zoveel verdriet te doen, die zagen zich ook al met 3 kleinkinderen!)

Heb me heel erg leeg gevoeld, naast die ene gedachte 'ons kindje is dood en zal niet geboren worden' was er ruimte voor weinig anders, maar ik merk dat er nu weer ruimte komt voor meer. Voel me niet meer zo leeg alhoewel er nog wel een laag/waas over alles ligt. Probeer in elk geval zoveel mogelijk met die knullen te doen en daar van te genieten. Zij merken wel dat er wat is, maar wat?!? Dus we houden het er maar op dat mama niet zo lekker is....

Het allervervelendste (eh naast het feit dat het kindje niet leeft dan  :'() is dat ik me gewoon nog zwanger voel. Krijg nog steeds amper eten weg, mijn buik blijft wat bol (kreeg en krijg mijn broeken niet fatsoenlijk dicht bijv.) en ik blijf moe en koud. Gewoon zoals ik me voelde voor de echo dus. En dat vind ik heel confronterend.
Voorlopig lijkt er ook nog niks uit zichzelf te gebeuren, al kan dat natuurlijk elk moment veranderen. Gebeurt er niks dan woensdag een gesprek met de gyn en dan hoop ik niet nog veel langer door te moeten lopen. Moet het fysiek af kunnen sluiten en dat lukt nu in elk geval niet.

Emotioneel schiet ik gewoon heen en weer tussen nog steeds ongeloof (hoezo geen hartslag, ons kindje  :'( etc etc) naar een begin van acceptatie (oké dit kindje komt er echt niet en daar dan zowaar niet bij hoeven huilen). Heb voor mezelf heel veel opgeschreven (sowieso... zodra ik zwanger ben ga ik een dagboek bijhouden en dit maak ik af tot het 'af' is zeg maar) en daar ook toch veel bij gehuild maar ik denk dat het goed is dat die tranen eruit zijn.

Voor nu voel ik me even heel redelijk en denk dat de volgende tik nog even komt op het moment dat het OF zelf begint OF er een handje geholpen moet worden, maar kortom: het moment dat het kindje echt niet meer in mijn buik zit.... (aan de ene kant ben ik blij dat we gezien hebben dat het al een heel kindje was en ik niet zwanger was van een klompje cellen dat al heel vroeg niet meer verder gegroeid is, aan de andere kant vind ik dat wel extra moeilijk... het was al een heel kind om te zien)

Geloof dat het verhaal redelijk onsamenhangend is geworden, maar sta sowieso een beetje in de hak op de tak modus....