Ik heb hier ook wel eens over nagedacht. Maar dan vanuit de andere kant bekeken.
Ik werd heel moeilijk zwanger. Ik kreeg heel moeilijk een eisprong omdat er bij mij per keer teveel rijpten. Juist daardoor kwam er niet eentje tot springen. Ik kon mijn leven niet voorstellen zonder kinderen. Wat als het bij mij niet lukte? Gelukkig kreeg ik de mogelijkheid van IVF. Maar... als dat ook niet lukte. Mijn man was daar simpel in. Dan geen kinderen. Maar ik kon me daar niet bij neerleggen.
Bij ons hoefde het dus ook niet zover te komen dat er iets van een ander ingebracht hoefde te worden. Maar nee, manlief had het niet goed gevonden. Ik had hem echt niet om kunnen praten.
Ikzelf... ik denk dat ik wel zover gegaan was. Want kinderen krijgen... ik wou dat perse meemaken. Ik was er voor geboren. Zo voelde het voor mij... en nog steeds. 

Maar of ik mijn eicellen af zou staan?
Aan mijn zus (die ik niet heb) wel. Maar aan een vriendin volgens mij niet. Want ik heb geen vriendin waar ik zó close mee ben dat ik iets als mijn eigen genen zou willen geven. En ik heb altijd het gevoel dat een vriendin niet voor altijd is. Een zus wel. (ook al bestaan er families die uit elkaar liggen)
Maar zo voelt het voor mij. Wel voor een zus of broer maar niet voor een vriendin. Misschien zou ik van gedachte veranderen als ik wel héél close was met een vriendin. Maar ik kan nu niemand verzinnen waar ik een deeltje van mezelf aan zou geven.

Ik vind sperma net zo hoor Nynke. Misschien niet voor ons als vrouwen, maar wel voor onze mannen. Die voelen het net zo als wij over onze eicellen denken.
En wat jij zegt; Ik zou me te betrokken voelen.
Dat is een punt ja. Je moet je zeker afvragen of je afstand kunt houden. Je kunt in dat kindje jezelf zien. Als dat is, wordt het moeilijk lijkt me.

Ik heb het er weleens overgehad met mijn man (meerdere malen zelfs) en we zouden dat niet doen. Een stukje van jezelf weggeven zou ik niet kunnen. Ik zou niet zo onbevangen naar dat kindje kunnen kijken als naar mijn andere neefje en nichtjes. En mijn man al helemaal niet. Als wij niet op de natuurlijke weg zwanger hadden kunnen raken hadden we gekozen voor adoptie. Er zijn genoeg kinderen op de wereld die niet in de weelde die wij hebben kunnen opgroeien en niet de liefde en verzorging en aandacht krijgen die ze nodig hebben en daar hadden wij dan graag voor gezorgd.

Groetjes van Marloes

Hi,

Als mijn man's zaad niet goed zou zijn geweest, of als ik niet goed zwanger zou kunnen raken, zou ik echt alles maar dan ook alles uit de kast willen trekken om toch kinderen te krijgen.
Ik zou als allerlaatste wel proberen kinderen te adopteren, maar ja daar moet je behoorlijk veel knaken voor hebben, dat is voor de gewone mens niet weggelegd. Dus dat was dan moeilijk geweest.

Mocht het allemaal niet gaan, zou ik me graag opgeven als pleeggezin, is beter dan internaten, mits je goede pleegouders hebt dan. Heb ook een voorbeeldje(niet eigen ervaring gelukkig) dat pleeggezinnen niet altijd beter zijn.

Mijn man zou niet graag willen adopteren, hij vindt dat niks, dat een chineesje papa tegen hem zou zeggen. Maar gelukkig hebben we nooit voor die keuze hoeven staan.
Het is een wonder, het zwanger raken, blijven en vervolgens bevallen van zo'n beeldschoon kindje.

X

Hoi allemaal;

Tja ik heb er wel een sover gedacht wat als het iemand echt niet lukt. Vrienden van ons lukt t niet en na vele ivf pogingen en hormoonkuren enzovoort is hun wens nog steeds niet compleet!
Het ligt met name aan het mannelijk zaad maar ook zijn er problemen met haar eileiders!
Eindelijk waren ze zwanger en schreeuwden het van de daken! Maar na 13 weken ging het mis echte en trauma voor hun waar ze nu nog steeds mee vechten!
Nu zijn deze vrienden niet heel close met ons en dat maakt mij zeker wel wat uit!
Een eicel afstaan ben ik snel over uit! dat doe ik echt niet! Dat voelt voor mij niet goed.
Sperma afstaan is natuurlik ook eigen, maar is wel wat simpeler als een eicel afstaan.
Al dan niettemin hebben we dit nog nooit besproken met hun en ik vind dat zeer moeilijk om ove rte beginnen.
Mijn man zou t wel willen doen voor hun, zeker omdat hij hem al kent sinds dat zijn op de lagere school zaten.
Ik twijfel omdat ik bang ben dat ik dan in hun kind johan kan terugzien. Mijn jongens lijken nogal op papa!
Of ik dat aankan?
Geen idee.
Ik denk dat je het echt pas echt kan inschatten als je het echt gevraagd word, dan denk je pas echt na of je twilt

liefs purk

Als mijn zus van mij een eitje nodig heeft mag ze die zeker hebben.
Maar voor vrienden zou ik het minder snel doen.
Sperma lijkt me makkelijker maar waarschijnlijk omdat dat makkelijker is, maar weet niet hoe dat voor een man voelt.
Denk dat er echt duidelijk dingen vast gelegd zouden moeten worden, maar denk dat Guido dat toch niet zou willen.
Een jaar geleden had ik het trouwens voor mijn zus niet gedaan maar ze is zo veranderd dat ik het nu wel voor haar zou willen doen.
een nier zou ze ook mogen hebben trouwens, en dat zou ik voor vrienden ook nog wel doen als het zou moeten-kunnen.

Groet Ageeth

Geesje zou jij dat kunnen dan? Een kind dragen voor een ander?
Moeilijk hoor!