Lieve papa.
Ik vind het heel moeilijk om op deze manier contact met jou op te nemen, maar zoals het nu gaat, gaat het niet langer. Onze relatie is al langere tijd erg moeizaam en in het geval van vrienden/kennissen hadden, zowel jij als ik het contact al lang verbroken. Maar ik ben er de mens niet naar om zomaar niets meer van mezelf te laten horen en ik kan mijn gedachten op papier beter verwoorden dan op een andere manier. Feit blijft echter datje mijn vader bent en blijft, wat er ook gebeurt. En ik blijf vertrouwen op, uiteindelijk, een goede afloop.
Ik denk dat we op zich, beiden dezelfde wens hebben. Ik bedoel, ik heb mijn eigen kinderen en weet wat ik voor ze voel. Ik zou het afschuwelijk vinden om het contact te hebben met mijn kinderen, zoals wij dit nu met elkaar hebben. Ik zou vechten als een leeuwin om dit te veranderen. Dus ga ik er ergens vanuit dat jij er ook zo over denkt, we zijn ten slotte vlees en bloed en ik denk dat ik je aardig goed ken. Toch lopen dingen soms anders dan je ze jezelf voorgesteld had, zoals bij ons ook het geval is.
De scheiding van jou en mama heeft een hele nare breuk in ons gezin gemaakt. Een breuk waar ik niet voor gekozen heb, maar inmiddels wel de dupe van ben. Ik heb de afgelopen jaren vreselijk mijn best gedaan om tussen verschillende partijen te schipperen, geen partij te kiezen en objectief te blijven. Wanhopig geprobeerd dingen nog te lijmen, maar zonder resultaat. En dat is toch ook niet mijn taak. En ik ben het 'vechten' moe. Dit kost mij teveel energie, vooral met mijn nieuwe baby op komst. Ik wil dit niet langer, want ik ga hier aan onderdoor.
De eerste tijd na de scheiding ging in mijn beleving alles goed. Ik had heel goed contact met jou en . We hadden met zijn allen (niemand uitgezonderd) goede gesprekken, gezellige afspraakjes en een goed contact. Achteraf bezien, omdat we samen een blok vormden tegen mama. Vanaf het moment dat ik weer contact had met haar, veranderde langzaam maar zeker alles. Er ontstond langzaam een kloof tussen ons. Ook een 'ons' in de zin van jij en versus annie. Onbegrijpelijk voor mij. Jij hebt altijd gezegd ik hoop dat het contact toch weer goed komt met je moeder. Alleen al het vertellen dat ik weer contact had met mama vond ik moeilijk om te melden. Toen ik dat toch deed en zei: Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar ik heb ook weer contact met mama; kreeg ik prompt het deksel op de neus. Jouw reactie was dat jij en geen geheimen voor elkaar hadden en 2 handen op 1 buik waren, daar kwam niets en/of niemand meer tussen. Daar hebben we het aan de telefoon ook al een keer over gehad. Jij hebt ook je excuus gedaan voor die uitspraak en dat heb ik ook geaccepteerd. Echter vanaf dat moment heb ik ook letterlijk jullie 'blok' gevoeld.
Maar was het nou zo erg dat ik weer contact met mijn moeder wilde? Ik was tenslotte zwanger van Robin. In een zwangerschap heeft elke vrouw behoefte aan haar moeder. Het is en blijft mijn moeder, net zo goed als jij mijn vader bent en blijft. Daar verandert nooit iets aan. Een scheiding is een verhaal van 2 kanten. Daar hebben 2 volwassenen een strijd uit te vechten, waarvan de kinderen niet de dupe mogen worden. En ik heb mijn moeder net zo hard nodig als mijn vader.

Van lieverlee werden de bezoeken die we elkaar nog brachten beleefdheidsbezoeken. Verjaardagen en bijzondere feestdagen, die langzamerhand ook uit het programma verdwenen, zagen we elkaar nog. Ik pakte nog wel eens de telefoon om eens te vragen hoe het ging, maar als er niet gereageerd wordt, waarom zou ik dan nog... Je vraagt nooit eens spontaan hoe het met de kinderen gaat, het zijn toch je kleinkinderen? Toch heeft dit proces lang geduurd; ik ben een vasthouder en een positief mens en eens zou het lukken, dan kwam het weer goed, wie maar de langste adem had. Maar mijn adem is op, ik kan niet meer!
Ik moet zeggen dat ik het erg fijn vond datje zelf aanbood voor Robins verjaardag op zondag te komen. Het is al moeilijk genoeg, zoals het is. En ik dacht, dan kunnen we ook even rustig samen zitten. Maar alleen je benadering bezorgt me al koude rillingen. Je begroet me alsof ik een oude kennis ben, door me alleen een hand te geven. Dat gebeurde ook bij Stans verjaardag, maar toen je vertrok kuste je me wel en ik vroeg me af wat er was gebeurd, maar ik was wel blij. We hadden in de garage even samen staan kletsen en ik dacht dat het misschien weer wat anders zou worden tussen ons. Tot Anneke me vertelde dat ze een gesprek met jou had gehad. Toen begreep ik het. Ik vond het erg lief van haar dat ze zo voor mij opkwam. Ik kan met haar erg fijn praten en ze begrijpt hoe ik me voel. Stimuleert me altijd op een positieve manier om toch weer de draad op te pakken en stap te doen. Maar het houdt een keer op.
Druppel die voor mij nu de emmer doet overlopen is jouw reactie op mijn zwangerschap. Ik kan me voorstellen datje verrast was en overdonderd, dat was iedereen die het hoorde. Maar wat ik ook doe, vertel en zeg, je blijft me behandelen alsof ik je buurmeisje ben. Je bent godverdomme wel mijn vader en als ik als dochter aan mijn vader vertel dat ik zwanger ben, wil ik een echte felicitatie en niet een koude hand. Ik wil een knuffel en een kus, dat verwacht ik van mijn vader. Ik ben zo vreselijk teleurgesteld. Misschien heb ik stiekem wel teveel gehoopt op een, ja wat? Een 'verzoeningskind'? Misschien kijk ik wel teveel films. Niet alle films lopen goed af nee, maar ik ben een positief mens en dat houd ik zo. Misschien komt het toch nog allemaal goed...
Maar niet nu, ik heb er geen zin meer in. Ik ben zo vreselijk teleurgesteld en boos. En als ik er dan toch al niet bijhoor... Dan maar even helemaal niet meer, scheelt me een hele hoop stress. Attent trouwens datje en jolanda al even op de hoogte gesteld had van mijn zwangerschap. Mij feliciteren of ik een vage kennis ben, niet vragen hoe ik me voel, maar wel gauw... 2 tegen 1 toch? Of dachten jullie soms dat ik mijn eigen broer niet persoonlijk het nieuws zou/wilde vertellen. Zoals je inmiddels ongetwijfeld weet (jullie hebben tenslotte geen geheimen voor elkaar), heb ik met voorlopig ook even geen contact. Geen ruzie, maar gewoon geen contact. Ik ben wel heel blij met het kaartje dat ik van hen gehad heb, mag je dan ook wel even vertellen.
Weet je pap, als je nou geen emotioneel mens was en je gevoelens niet onder woorden kon brengen, had ik al 10 keer gedacht hij kan dat gewoon niet, zit er niet in, klaar, niet over zeuren. Maar die kant heb je zo vaak laten zien, datje mij niet voor de gek houdt. De zal om je geheugen op te frissen nog een briefje hierbij doen, watje met de kerst in 1999 aan , jolanda, Mare en mij gegeven hebt. Lees het nog maar eens. Ik heb me dit zeker ter harte genomen. Ik heb met Mare een hele goede relatie, maar ik denk dat jouw briefje ook zeker geldt voor familie onderling. En de fout die ik lang gemaakt heb, is te proberen de hele boel bij elkaar te houden, maar dat is niet mijn taak. Ik vind dat de taak van de ouders. Ik kan geen ijzer met handen breken en dat wordt me steeds duidelijker. Wat ik ook doe, het is toch nooit goed, helaas.

Ik wil geen ruzie met je, in tegendeel, want we hebben hetzelfde doel, toch? Voorlopig moet je van mij echter niks verwachten. Want als ik met dit 'toneelstuk' doorga, ga ik er aan onderdoor. En dat verdom ik. Mijn gezin heeft mij ook nodig, en mijn nieuwe kindje vraagt nu genoeg energie.
Mijn deur zal altijd voor je open staan en het contact met je kleinkinderen zal ik jou, noch mijn kinderen ontnemen. Maar die interesse is voor mijn gevoel lang geleden ook al gedoofd. Ook gezien het feit dat ik klein jaartje geleden bij jou kwam met de kinderen en op de kast de foto's van karel stonden te pronken en mijn kinderen verdwenen waren. Ik ben goedgebekt, maar op zo'n moment weet ik niet wat ik moet zeggen. Maar het deed wel zeer.
Weet je pap, ik houd heel veel van je, maar de man die je nu bent, herken ik niet. Weet je nog dat ik vroeger stond te wachten aan de straat tot jij op de fiets van je werk kwam en ik het laatste stukje op de stang meereed? Die man wacht ik nu al heel lang op en ik hoop dat die man, mijn eigen papa, op een dag weer voorbij komt en mij meeneemt op het laatste stuk van zijn reis.
Nogmaals ik houd heel veel van je en dit valt me ontzettend zwaar, maar ik moet dit doen, anders ga ik kapot.
Liefs, annie