Dames, ik voel me af en toe zo stom. Gisteren heb ik met Tom zijn dictee geoefend. Als hij woorden die ik hem zeg moet spellen gaat het foutloos maar zodra hij het op moet schrijven gaat het fout. Mijn man vroeg gisteren of het niet mogelijk zou zijn dat Tom dyslectisch is. Dat ik daar nooit aan gedacht heb zeg. Bij mij kwamen ze daar achter toen ik achttien jaar was. En ik heb er nooit bij stil gestaan dat dit bij hem ook wel zo zou kunnen zijn. 

Ik ben vanmorgen direct naar de juf van Tom gegaan om te vragen of Tom daar op getest kan worden. Dat moet eerst overlegd worden met zijn andere juf (is logisch want dat is zijn vaste juf, die geniet ook mij voorkeur maar die was er vandaag niet) en dan moet er een gesprek met ons, de juffen en de intern begeleidster komen. Wat een gedoe.

Ik ben heel erg benieuwd hoe lang dit allemaal gaat duren en wat er uit gaat komen. Aan de ene kant hoop ik natuurlijk van niet maar als dit zijn leerproblemen zou kunnen verklaren en zou betekenen dat we een gerichte aanpak kunnen maken dan zou dat ook wel heel prettig zijn voor Tom. Zelf heb ik aanpassingen in mijn bril en dat scheelt zo veel.

Dames, ik hou jullie op de hoogte. Dit zat me zo hoog dat ik het even kwijt moest!

 

Waarom zou jij je stom voelen?
Als mijn kind goed zou spellen hardop zou ik niet direct de link leggen dat hij het niet snapt op papier hoor... zelfs niet als ik er bekend mee was. Je kijkt toch eerst wat je kind kan en niet wat het eventueel niet kan toch?

Vind het goed dat je het direct meeneemt naar school en nu maar kijken of ze hem willen laten testen en wat daar dan uitkomt.

Mijn neefje was/is ook dyslectisch en toen eenmaal de diagnose gesteld was en ze ermee aan de gang konden verbeterden zijn (taal)prestaties enorm op school!