Je bent gewoon menselijk. Ik krijg bij het lezen van je stukje al kippevel en moest meteen weer denken aan de begrafenis van mijn neefje die in 2003 na slecht zes dagen op deze aardbol te hebben geleefd en geleden is overleden. Hij had een chromosoomafwijking die niet met het leven verenigbaar is mar daar kwamen ze pas na een paar dagen achter. Zonder zuurstof kon hij niet leven en hij is een uur nadat hij van de beademing ging overleden.

Ik denk dat het overlijden van een kind het meeste bij blijft omdat dat zo tegennatuulijk is. Je wilt geen mens missen. Toen mijn oma op 85-jarige leeftijd overleed was ik ook verdrietig maar dat is een hele andere soort pijn want je wilt je dierbaren niet kwijt, ondanks dat je weet dat het beter is voor diegene. Mijn oma wist dat ze zou sterven en had daar vrede mee, dus dan is het toch aners n makkelijker te accepteren en 85 is een hele mooie leeftijd.

Maar het verdriet om een kindje wat geen kans op een leven heeft gehad is zo anders en raakt me zoveel meer. Het raakt me in het diepste en doet me zoveel meer beseffen hoe kwetsbaar wij mensen eigenlijk zijn. Dus ik vind je helemaal niet raar.

  van Marloes

Ik heb (gelukkig) nog niet veel begrafenissen hoeven meemaken.
Maar als ik jullie berichtjes zo lees.

Goede vriendin van mij is haar dochtertje verloren aan een hartafwijking en achteraf  onjuist handelen van de arts.
Ik heb het meiske helaas nooit mogen kennen maar sta toch regelmatig stil bij t meiske wat grote zus is van een broer en zusje en dan haar mama en papa die eigenlijk bij alles wat hun jongste 2 doen en laten toch ook zullen denken, hoe zou dat geweest zijn als....
Het meiske is nog geen 2 mogen worden.

Maar idd, je bent niet gek, raar of weet ik t wat, het is heel menselijk.

vergeten grafjes
heb er geen woorden voor

Ik krijg ineens een gedachte na het lezen van jouw bericht BB.
Mijn pa had een klein broertje. DE jongeste van 5. Die is met, als ik me niet vergis, 6 jaar gestorven. Hij had het aan zijn nieren is mij verteld. Mijn pa heeft ook eens verteld dat mijn opa heel erg boos is geweest op de artsen. Er was ook een fout gemaakt. Maar goed, nieren die niet werken, konden ze toen nog niet zoveel mee. Maar mogelijk had mijn jongste oom toch nog kunnen leven?
Voor ons allemaal blijft hij een jongentje van 6 jaar. Vaak foto's van hem gezien. Het was een vrolijk guitig joch op de foto's.
Ik heb pas nog eens gedacht: Zal ik eens langs mijn oma gaan? Dat is er nog niet van gekomen. Maar die jongste oom van mij van 6 jaar voor altijd, was haar zoon. Misschien toch maar eens langs gaan. 

Nee, BB, ik vind jouw gedachten niet raar. Mijn oma leeft niet meer. Wie zal er nu nog langs mijn oom gaan? Mijn pa doet het vast niet. Die heeft niet veel met kerkhoven. 

Ik vind het heel mooi dat je het zo kan verwoorden.
Je bent niet raar of gek.
Je bent wel uniek dat je deze gedachten met ons wilt en kan delen

Je kent me nog niet half schat!
Bedankt voor je opmerking!

EN hoe ik ook men best gedaan hebt, het gevoel wat ik erbij heb staat er nog steeds niet.
Ik kan jullie uren vervelen met mijn eigen ervaringen en gedachten...

Ooit kwam ik op denk 15 jarige leeftijd in het ziekenhuis voor mijn oma die terminaal daar lag.
Ik was haar lievelings kleinzoon (dat terzijde)
Ik kwam als eerste haar kamer binnen en daar lag ze huilend en onwetend als ik was toen vroeg ik: "wat is er?"
Ze herkende mij niet eens en vroeg waarom haar tanden waren uitgevallen? Ze had haar medicijnen in de hand welke overigens tamelijk op tanden leken (ze had al 30 jaar een kunstgebit).
Gezien het om en om is in een ziekenhuis verliet ik later de kamer om de rest plaats te geven.
Toen en nu kan ik me aardig vinden in mijn eigen gedachten en liep een rondje om het ziekenhuis tot ik bij het raam kwam van de kamer van mijn oma.
En dit zal ik nooit vergeten!
Ik sta daar voor het raam en mijn oma komt overeind en ziet mij staan voor het raam en ik zie herkenning in haar ogen en haar woorden waren: "Kijk eens wij daar staat dat is BBkoosnaam...."
Verder heeft ze niemand meer herkend en dagen erna ging ze in een coma ... de rest hoef ik niet uit te leggen!

Even een stukje uit het leven van BB!

Overigens heet mijn oudste BBkoosnaam maar die heb ik bijna al een jaar niet meer gezien!

Dus pijn ow praat mij er niet over!
En relativeren kan ik wel!

Stay Tuned volgende week meer...