Hier was het bij beide jongens heel verschillend.... Thymen was echt van het zichzelf in slaap huilen.
Die had dat blijkbaar nodig en je kon ook aan het huilen horen dat hij steeds rustiger werd. Als ik hoorde dat hij niet rustiger werd ging ik wel vrij vlot heen om even te troosten en weer weg te leggen.
Matthijs daarentegen naaide zichzelf dan echt helemaal op en was dan zo over de emmer dat er van slapen helemaal niks meer kwam. Bij hem ging ik dus veel sneller even heen om te troosten/ aai over de bol dan wel laten merken dat ik er was en dan was het vaak ook goed.
Bij beide kwam het erop neer dat ze na een minuutje of 10 echt wel sliepen, bij de 1 moest ik dan 1 of 2x keer lopen bij de ander hoefde ik niet terug.

Uiteindelijk zijn het allebei hele makkelijke slapers geworden.

Denk dat je gewoon je eigen gevoel moet volgen en kijken naar Kaïne. Als dit voor hem werkt dan heeft hij die huilminuutjes misschien ook gewoon nodig om even de prikkels kwijt te raken. Als hij daarna lekker rustig slaapt is er voor mijn gevoel niks tegen een kindje even laten huilen (grote kans dat hij dan straks als hij kan praten de boel nog een tijdje bij elkaar kletst voor hij in slaap valt... dit doet de oudste nog altijd!)

Hey Nance,

Bij mijn twee oudsten kon ik het absoluut niet, maar die hadden het waarschijnlijk uiteindelijk wel nodig gehad. Toen niet gezien, niet herkend en wist al helemaal niet wanneer ze precies moe genoeg waren om in slaap te vallen. Kortom, kids te lang wakker, oververmoeid en inslapen ging al helemaal niet meer. De allergieën speelden ook een grote rol, ze hadden vaak gillende kramp en ik kon dit niet echt onderscheiden van het oververmoeid zijn of zich niet lekker voelen. Mijn meiden hadden maar één huilstand... dat was voluit en over de rooie.

Mijn jongste was qua allergiën vrij rap onder controle, maar het niet kunnen laten piepen (zelfs daar kon ik niet tegen, Irene had meer dan 17 uur per dag gekrijsd, dan krijg je daar zelf een allergie van, een allergie tegen huilen...) werkte me tegen... ik voedde haar in slaap, wiegde haar in slaap, danste haar in slaap.... Eerste maanden werkte dat nog wel een beetje, ze sliep dan iig een uurtje. Maar na zes maanden werkte dat niet echt meer... binnen no-time weer wakker, heel onrustig, etc. Toen het roer maar omgegooid. Heel goed op vermoeidheidssignalen gelet en haar precies op juiste tijdstip (voor mijn gevoel veel te vroeg) op bed gelegd. Ja ze ging huilen en ik ging dus even rap douchen (hoorde ik haar niet zo sterk) Tante Astrid (hele goede vriendin) hield de wacht bij de babyfoon...

Binnen 8 minuten was ze stil! En niet alleen stil.... glimlachend in slaap! En sliep gelijk twee uur!!! De keer daarna idem. 's Avonds een foutje, moeheidssignaal rond etenstijd gemist... maar haar in slaap gevoed en kon haar wel gewoon wegleggen. Ze herkende nu haar bedje als inslaap plekje... ipv het gedrocht waar ze altijd alleen in wakker werd.

Binnen een paar dagen was het inslaap huiltje gewoon verdwenen! Ze ging er relaxed bij liggen, zocht haar slaaphouding op en viel in slaap.. Als ze over de rooie ging, stond ik natuurlijk gewoon bij haar bedje!

Meis, kijk wat dit voor jou en Kaïne doet. Voelt het niet goed... dan gewoon niet doen. Jij weet het als mama het beste. Maar als je denkt... dit kan wel eens de truc zijn, dan kan je het ook even aankijken. Ja met kromme tenen en huilend hart..... maar ik zag op de babymonitor (heb camera op haar bedje gericht staan) dat ze gewoon eerst rustig werd, glimlachend en soms nog ff spelend... even later echt relaxed in slaap viel. Niet van uitputting, maar gewoon rustig...

Groetjes Nynke

Als ik zeker weet, dat er geen honger, pijn, poepbroek of andere dingen dwars zitten,
laat ik mijn zoontje huilen, bij mij in m'n armen. Want ik denk dat er dan frustraties of spanningen uit moeten, zijn manier is om die er uit te laten huilen, wetende dat ik nog steeds van hem houd. Ik kan hem niet alleen in zijn eigen bedje, of waar dan ook laten huilen, zonder iets of iemand in de buurt.
Voor hem en mij werkt dat het beste en ja; soms duurt zo'n huilbui 10-15 minuten, word vanzelf rustig en komt tegen mij aan liggen. Daarna lekker op bed en slaapt dan de hele nacht door.
Ik heb ook allerhande 'dingetjes' uitgeprobeerd; borst, speen, muziekdoosje e.d. leidde alleen maar af of hielp een uur of 2 en dan begon het huilen opnieuw.

Vandaag werd ik weer danig op de proef gesteld, maar het geduld werd beloond.

Uitproberen en op je gevoel af gaan, werkt denk ik het beste.