Eindelijk weer eens tijd en fut voor een update van de beslommeringen rond Anne haar gezondheid. Haar heupje gedraagt zich nu al een tijdje behoorlijk goed, ze heeft nog heel af en toe last (mama hij pest me weer). Wat de trigger is, kan ik niet helemaal uitfilteren... Grotere belasting door springen zou kunnen, maar ook moeheid en daardoor verkeerd bewegen zou kunnen...

We hebben de Mulligan therapie stop gezet, dit was toch al een aflopende sessie en Anne had er geen zin meer in... en eerlijk gezegd, ik ook niet. Gesprek met revalidatiearts eventjes daarvoor had al wel duidelijk gemaakt dat zij geen oorzaak voor de pijnklachten kunnen vinden en dat ze bij geen duidelijke medische oorzaak toch eerst psychisch gaan kijken. Prima, kijk dan maar psychisch, beter een keer teveel gekeken naar haar, dan een keer te weinig. En ik wilde toch graag weten wat al die onderzoeken en therapie voor Anne heeft betekend.

Afgelopen vrijdag moest Anne dus bij de orthopedagoog wezen. Speelkamer had ik begrepen... dus ook tegen Anne gezegd. Kom ik daar aan... wordt mij in ietwat bedekte termen verteld dat ik er niet bij zou blijven.... en dat anne eerst een hele tijd ging tekenen en verhaaltjes schrijven, kortom "werken"
Hmmm dat was niet wat ik Anne had verteld, en hier hou ik dus niet van! Wil Anne goed kunnen voorbereiden (onderzoek moet iig niet onverwacht veel enger/vervelender zijn dan dat ik vertel)

Ze heeft nog een kwartier speelkamer gezien en ze vond het ook nog gezellig ook  bikkeltje... ik vind het toch wel apart dat ze alles "zomaar" accepteert. Ach het afreageren van de spanning komt er wel uit hoor... alleen niet altijd zo duidelijk te herleiden als bij andere kindjes om me heen.

Pas in januari weer contact, dan is het onderzoek uitgewerkt en besproken onder de artsen. Maar op mijn vraag of ik een redelijk goed zat met mijn inschatting van Anne, knikte ze ja. En naar Anne toe was er ook een heeeeel groot misschien of ze nog een keer daar zou komen.

Ondertussen mag Anne weer springen en doen... en we moeten nog steeds eens langere stukken gaan wandelen om te kijken hoe haar heupje zich dan gedraagt. Aan de ene kant balen dat we geen hond meer hebben, vroeger liepen we dagelijks grote stukken (hadden een grote bouvier) Maarja, aan andere kant misschien wel precies voldoende rust voor Anne.

Wat mijn gedachtengang tot nu toe is (en ik hoop dat er niet nog onverwacht wat om de hoek komt zeilen in terugslag van haar pijnklachten) is dat die ontsteking van nu twee jaar terug, haar een iets andere houding heeft gegeven, dat ze haar been misschien verkeerd is gaan belasten. Maar zeker in combi met een ziekte van pfeiffer die ook rond die tijd plaatsgevonden heeft en haar overflexibel in haar gewrichten. Haar spieren hadden dit moeten opvangen, maar met vermoeidheid reageer je iets trager. Kortom... een overbelasting wat een beursitus (of cyste of beursa) gegeven heeft. Die de pijnklachten na genezing pfeiffer zou kunnen verklaren. Bij schokkerige bewegingen (springen, traplopen, etc) en bij lange stukken lopen (evenwicht heupgewricht) kan ze hier natuurlijk extra last van gekregen hebben.

Nu na een hele tijd rust (niet springen en geen lange stukken lopen) en de fysio om spieren sterker te maken én de mulligan om gewricht weer te leren hoe de juiste pijnvrije beweging hoort te zijn.... is die beursitus misschien wel verminderd of verdwenen... maar de revalidatiearts wil (compleet terecht, anne heeft al genoeg gehad) de mri niet over laten doen om te kijken of het van binnen verbeterd is.

Kortom... nu weer vol belasten, kijken of alles redelijk pijnvrij blijft. Ik hoop het!!!!

Ik hoop het ook, Nynke, voor je meisje, dat het nu helemaal genezen is.

 
Babette