Oh jakkes, wat een eng verhaal zeg. Wat erg dat dat mannetje zoveel door moet maken en dan zoveel alleen is, omdat het werk blijkbaar belangrijker is..... Sorry, maar daar kan ik dus echt niet bij. Mijn kinderen hebben allemaal al meerdere dagen (Joris zelfs 10) in het ziekenhuis gelegen, maar nog nooit 1 minuut zonder papa en mama (alleen als we er echt niet bij mochten zoals bij een operatie of zo). Ik hoop maar dat ze er in de toekomst geen spijt van krijgen dat ze de bakkerij voorrang geven, hoe belangrijk die ook is. En ik hoop nog meer dat het met Justin allemaal goed komt en geen rare dingen gevonden worden maandag.

Justin is dus vorige week maandag voor de 2e keer opgenomen. Ik heb elke dag of om de andere dag gebeld om te vragen hoe het was. De eerste dagen bleven de aanvallen komen. In het ziekenhuis waren ze echt verbaasd dat de aanvallen zó zwaar waren. Dus infuus erin en daar de medicatie langs de eerste dagen. Eind vorige week is het infuus eraf gegaan omdat hij de medicatie goed zelf nam van een lepeltje of uit een spuitje.
(even tussendoor) Ik vraag me af of voor die week, toen ze thuis zelf met de medicatie gestart zijn de medicatie wel goed binnen is gekomen bij Justin. Ze deden het nl. in een beetje drinken omdat ze bang waren dat hij het niet zou nemen. Justin is echt eigenwijs. 3 Jaar he, peuterpuber. 

Afgelopen zondag ben ik er geweest. Met Debbie. Tjee zeg, ik had een reismodel 4 op een rij meegenomen. Ik gaf dat aan Justin. Goh, hij zei netjes dankjewel. Trekt het papier eraf en gooit het op zijn bed. Rent naar de speelkamer. Zijn zusje erachter aan. Debbie is ze toen ook gevolgd.
Justin en zijn zusje zijn ook erg druk. Ook in het ziekenhuis. Ze zetten gewoon het ziekenhuis op stelten. Mijn schoonzus er naar toe en maar zeggen; "Justin, Veerle zachtjes zijn!" Maar daarop reageren die kinders niet eens. Mijn schoonzus in de stress. Ik kan niet uitleggen hoe ze reageert. Maar wel gespannen en zenuwachtig.
Mijn broer zat naast zijn bed op een stoel. Hij was moe en slaperig zei hij. Hij had nog zoiets van; "Nu kom ik bij mijn zoon op visite en waar is ie? Nergens te zien!" Ik heb wat met hem zitten praten. Over Justin en over onze kinderen. Lang geleden dat ik zo'n gesprek had met mijn eigen broer.

Tijdens het verblijf in het ziekenhuis is zijn moeder geregeld een keer thuis gebleven. Ik heb zo'n vermoeden dat ze het ook niet aankan echt een hele week daar te verblijven. Als zij er niet was, waren er opa('s) en/of oma('s). Niet mijn keuze. Maar beter dan dat er niemand is. Justin is het ook wel goed gewend bij de opa's en oma's omdat die alle 4 ook geregeld oppassen.
Maandagmiddag mocht hij naar huis. (gisteren dus)

Maar goed, er zijn die week EEG's gemaakt. Daarop was vooral begin vorige week veel activiteit te zien. Van de epilepsie-aanvallen zeiden ze in het ziekenhuis. Er moet nog een scan gemaakt worden. Maar kinderen moeten die laten maken in Rotterdam blijkbaar in het kinderziekenhuis. Dat kan niet in een gewoon ziekenhuis. En die afspraak staat maar duurt schijnt erg lang. Justin moet doorgaan met de medicatie. Als er iets is, moeten zijn ouders het ziekenhuis bellen. De medicatie kan eventueel nog iets opgehoogd worden. Maar hopelijk is dat niet nodig. Van deze medicatie kan hij ook dik worden. En dat is niet wat je wil. Maar het is kiezen tussen 2 kwaden. Of aanvallen of dikker worden.

Hij is nu vanaf donderdag aanvalvrij. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat verlopen.
Ik weet niet wanneer hij die scan heeft. Hopelijk vinden ze daar niks geks op.

Wel lief dat jullie er nog aan denken!
 

Op zich vind ik mijn broer wel leuk met de kinderen. Maar door dat 's nachts bakken is hij overdag of aan het werk of moe en gaat ie 's middags geregeld even naar bed.
Moeders werkt in de winkel. Niet een hele week hoor. Maar volgens mij toch zeker een 20 uur in de week. Dan gaan de kinders naar opa en oma.(aan beide kanten)

Nou ja, of die kinderen echt goed gehecht zijn? Ik weet het gewoon niet hoor. Misschien zijn ze zo los van hun ouders door het zeker 3 dagen in de week bij de oppasoma's/opa's zijn? Ze overnachten op vrijdagavond ook vaak bij oma. Dus ze zijn nogal eens van huis he.
En dat is niet mijn keuze als je kinderen hebt. Lijkt me niet goed als dat wekelijks is.
En als ik mijn broer en schoonzus bezig zie met hun kinderen. Daar ontbreekt het aan de regelmaat, structuur en duidelijkheid. En elk kind heeft dat nodig. Zij kunnen het zelf niet bepalen. Zeker niet een kind van 3 en een kind van bijna 5 jaar.

even kort want ik val om van de slaap

Arme justin, waardeloos dat meoten wachten op het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.
sterkte hoor
 

ja, sophia staat als heel goed bekend, dus vandaar denkik ook die wachtlijsten, hopelijk gaat het heel snel.

ik heb er zelf als kind (het oude sofia, inmiddels heel nieuw ziekenhuis naast het erasmus volgens mij) ook menigmaal gelegen of op controle geweest

voor justin

Jeetje Anouschka,

wordt er daar ook niet echt rustiger op he en die onzekerheid zo he, pfffff sterkte in ieder geval !!!!!!

Dikke 

Groetjes Nicole

Jakkie bah! De reactie van je vader kan ik deels begrijpen... mannen moeten voor brood op de plank zorgen en met eigen bedrijf moet vrouwlief 24/7 meewerken. Jammer voor de kids... maar er moet geld zijn om eten te kopen. De ouderwetse inslag dus.

Kind redt zich wel... is immers verpleging aanwezig... kind krijgt toch aandacht en zorg? Of het door een "onbekende" is of door mama, maakt dan voor de oudere generatie lang niet altijd uit.

Die sonde snap ik nog deels... veel spugen (en het is een rot buikgriepvirus) kan aanvallen versterken.. meds komen niet goed binnen... dus kind moet zo snel mogelijk onder controle. Misschien wat snel, maar van ziekenhuis uit wel begrijpbaar. Dat de meds de aanvallen goed onder controle houden, is zeker positief! Meer schade wordt hiermee voorkomen!

Hoop dat het mannetje snel rust krijgt... en gewoon weer kan aansterken!

 

Hoop dat er in Rotterdam wat duidelijkheid komt!!!! De bakkerij mag van mij aan het gas! Ze zien het maar als extra vakantie... daar kan bakkerij immers waarschijnlijk wel voor wijken?