Ik kreeg vandaag een e-mail met verzoek om mijn adresgegevens... Blijkt dat BN een door mij geschreven stuk geplaatst heeft in hun blad. Ik krijg het blad binnekort toegestuurd, maar dacht zal jullie vast het stuk laten lezen.... Ik weet dus nog niet of ze hem in zijn geheel geplaatst hebben... maar dat laat ik jullie nog wel weten, zodra ik het blad binnen heb. Het was een oproepje voor verhalen over hoe de man je geholpen heeft bij het slagen van de borstvoeding.
Bij mijn eerste dochter moest ik in het ziekenhuis bevallen ivm langdurig gebroken vliezen. De bevalling is me niet goed bevallen in dat ziekenhuis, maar daar hebben we het nu niet over.... Ik was vast van plan om borstvoeding te geven! Flesvoeding was voor mij alleen een laatste redmiddel. Irene (mijn oudste) is gelijk aangelegd (door mijzelf) en volgens mij ging dat gelijk goed. Er heeft niemand meegekeken, dus zeker weten doe ik dat niet.
Vanwege de langdurig gebroken vliezen moest ik twee dagen blijven (infectiegevaar) Overdag had ik Irene heerlijk bij me, 's nachts mocht dat niet ivm de rust van de andere dames die op dezelfde zaal lagen. (hier was ik het niet mee eens, maar kon daar niets aan veranderen) Heb duidelijk aangegeven dat ik borstvoeding gaf en duidelijk aangegeven dat ik alle eerste dingen zelf wilde doen! Heb ook een keer gekolfd, met kolfmachine van ziekenhuis, dit ging goed. 's Nachts hoorde ik echter mijn dochter al heel lang huilen en ze kwamen haar niet brengen. Ben haar toen zelf maar gaan ophalen (zo goed en kwaad als dat ging, stond nog wankel op mijn benen). Bleek dat ze Irene eerst maar even in bad hadden gedaan..... (oef wat was ik pissig, dat wilden wij zelf doen!) Dit was echter pas tegen de ochtend, voor die tijd had Irene dus nog geen borstvoeding gehad. Ze waren in het ziekenhuis ook erg scheutig met kunstvoeding (onder het mom van suikerspiegel.....) Heb dus ook het vermoeden dat Irene die nacht ook kunstvoeding gehad heeft. Ik heb haar toen meegenomen naar zaal en haar daar gehouden. Heb fiks ruzie gemaakt, en dat kon ik de volgende nacht merken! Overdag is er een (werd mij verteld) lactatiekundige langs geweest, ik vermoed echter dat dit geen echte was... Ze keek niet naar het aanleggen, vertelde alleen dat Irene's buikje tegen de mijne moest... Ze heeft een beetje het vraag en aanbod principe verteld en dat was dan dat.
Volgende nacht werd Irene echter bij iedere piep gebracht (lag toen alleen op een zaal, rest was naar huis) en ze lieten me in mijn sop gaarkoken. Het aanleggen wilde niet (misschien door kunsvoeding???) Irene was erg van streek en ik uiteinelijk ook. Ik heb op het punt gestaan mijn partner te bellen om me te halen. Het verplegend personeel liep vaak genoeg langs, door het gehuil van Irene kon ik me amper verstaanbaar maken (probeerde te vragen of ze konden helpen, maar dat hoorden ze blijkbaar niet) niemand kwam binnen!
Dagverpleging wel heel lief en ik mocht gelukkig ook naar huis! Kreeg fantastische kraamhulp die mij heel goed geholpen heeft met aanleggen en alles uitleggen. Kraamhulp werd ook boos toen ze hoorde van de extra KV die Irene gehad had in het ziekenhuis, mijn borstvoeding spoot eruit, dus had meer dan voldoende! Irene was erg slaperig, kreeg de tepel niet goed aangehapt... Eerste nacht ging ook niet goed met aanleggen, toen heeft onze kraamhulp mijn echtgenoot uitgelegd hoe hij mij kon helpen. Dit is een fantastische zet geweest, want vooral de nachten waren erg moeizaam. Ik was moe, Irene was moe... dan gaat het aanleggen gewoonweg moeilijker! Ik had de hamburgerhap uitgelegd gekregen en daar konden wij echt goed mee uit de voeten!
Irene heeft 2,5 jaar borstvoeding gehad en dit is zeker te danken aan de kraamhulp en aan mijn echtgenoot! Irene huilde echter wel ontzettend veel (meer dan 17 uur per etmaal) Dan ga je dus twijfelen aan alles! Flesjes afgekolfde melk accepteerde Irene heel goed, en papa vond dat ook heerlijk om te doen (zelfs midden in de nacht) zo konden we elkaar een beetje aflossen.... KV ook geprobeerd, maar dat accepteerde Irene echt totaal niet. Het gehuil werd niet beter, ook niet als we alle krampopwekkende etenswaren weglieten... HA dieet uitgeprobeerd, dat scheelde wel wat maar ook niet veel.... Uiteindelijk kwamen we erachter dat Irene een melatonine tekort had (hormoon wat je bioritme regelt, bioritme stuurt andere ritmes aan, dus ook stofwisseling) Dit toegevoegd en daarna wel consequente reacties op provocatie.
Al die tijd is mijn echtgenoot een hele grote steun geweest! Hij maakte vaak het eten klaar, hielp met huishouden en verdedigde mij (en onze keuze voor borstvoeding) naar de buitenwereld!
Na ruim twee jaar, werden we weer zwanger, mijn lijf trok het niet om én zwanger te zijn én borstvoeding te geven. Ik viel nog meer af dan dat ik al afgevallen was. Irene was 2,5 jaar toen ik dus stopte met de borstvoeding. Anne werd geboren (thuis gelukkig) en het voeden ging gelijk goed (op de wat moeilijkere nachten na, maar met goede steun en hulp van mijn echtgenoot en de hamburgerhap ging ook dat goed!) Ook Anne werd al snel erg onrustig, huilde veel en kon slecht slapen. Weer hypoallergeen (en voor de zekerheid melatonine toegevoegd) en het was opknappen heen! Bij een groeispurt had ik echter de onzekerheid weer..... lijkt wel niet genoeg 's avonds.... Flesjes afgekolfde melk bijgeven, ja, dat ging redelijk.... (waarschijnlijk omdat papa die gaf en papa een stuk rustiger was.....) Alleen Anne ging aan de borst steeds meer in protest, vond de flesjes veel fijner..... Ik dus steeds minder live voeden, kolven en via fles geven.... Dit was het begin van het einde. Papa heeft me gesteund waar hij kon, hielp met kolven, probeerde mijn bv goed te stimuleren... maar dit mocht niet baten. De borstvoeding was niet goed op gang te houden met alleen kolven en liep ernstig terug.
Anne heeft toen Nutramigen bijgekregen. Dit vanwege de heftige allergieën. Wat deed dat zeer! Ik heb echt compleet kapot op de rand van mijn bed het eerste flesje kunstvoeding gegeven.
Uiteindelijk zijn we weken later achter de oorzaak gekomen.... de speen van de fles was al te oud.... hij ging te makkelijk en Anne werd een luie drinkster... Daarom wilde ze mijn borst niet meer. Het lag dus niet aan mijn lichaam, maar aan haar drinktechniek. Met een nieuwe speen op de fles ging ze namelijk net zo gefrustreerd tekeer als toen aan mijn borst.... Dit deed zeer! Ik had de oorzaak gevonden maar kon hier niets meer aan veranderen.... Mijn echtgenoot heeft dat proces van heel dichtbij meegemaakt en was dus na de geboorte van onze derde net zo fanatiek als ikzelf om dit keer de borstvoeding echt goed te stimuleren!
Onze derde, Renée, krijgt dus vol overtuiging de borst! De eerste nachten had ik weer de hulp van mijn echtgenoot nodig en hij heeft mij die ook gegeven! Weer de hamburgerhap (ivm klein mondje, grote tepel) en de onervaren kraamhulp in de gaten gehouden met het klaarmaken van mijn eten.... (kippenei-eiwit vrij omdat dat de meest heftige allergie was bij de andere twee dochters). Alle opmerkingen over kunstvoeding verwijst hij gelijk naar de prullenbak! Tuurlijk heeft ook hij zijn twijfels wel weer gehad.... Mijn dieet werd al snel weer heel streng, koemelkvrij, kippenei vrij, tomaatvrij, appelvrij, kunstmatige toevoegingen vrij.... en hij zag dat dit mij veel energie (en kilo's) kostte.... De nutramigen is nog in huis van onze tweede dochter.... maar na een paar korte gesprekjes hierover gaf hij mij toch alle steun om door te gaan met de borstvoeding! Het is waarschijnlijk onze laatste baby en we willen haar de beste start geven die mogelijk is! Het dieet gaat goed, het slapen gaat stukken beter dan bij mijn andere twee..... Het voeden op verzoek combineren we nu heel goed met rust en regelmaat, waardoor het allemaal veel beter gaat dan bij onze oudste twee dochters.... Voor het eerst heb ik geen twijfels over mijn borstvoeding. Het boek over de groeispurtjes heeft hier ook heel veel aan bijgedragen! Bij mijn eerste twee dochters wist ik dit niet (werd je ook niet verteld) en werd toen erg onzeker over die totaal ritmeloze dagen en heel erge mamahongerperiodes....
Mijn echtgenoot steunt mij gewoon ontzettend goed! Hij kookt heel vaak, houdt daarbij goed rekening met mijn dieet. Hij slaapt 's nachts met liefde op de logeerkamer (om wat meer nachtrust te krijgen en niet zo'n "last" te hebben van de nachtvoedingen en de geluidjes die Renée maakt. Maar aangezien ik nogal diep slaap, maakt hij me regelmatig wakker om te vertellen dat onze dochter dorst heeft.... (ligt dan vlak naast me te huilen.... we doen aan co-sleeping) Dit vind hij helemaal niet erg, want hij hoeft me alleen maar even wakker te maken en kan gelijk daarna weer verder slapen.... Als hij bij ons zou liggen, zou hij veel langer wakker zijn... hij slaapt namelijk niet door alle zuchtjes en kreuntjes heen... ik dus wel!
Renée is nu bijna één jaar oud, de borstvoeding verloopt prima en het dieet is nog goed vol te houden. Als iemand een opmerking maakt over het langvoeden, of één van de bakerpraatjes begint te verkondigen, kijkt hij ze gelijk al op een vreemde manier aan.... Echt zo'n blik: ach je weet niet beter, je bent gek... Vaak is dat al voldoende om die mensen de mond te snoeren. Hij vertelt rustig aan iedereen dat ik nog borstvoeding geef, maakt zich ook niet druk om de reacties. Tuurlijk is hij ook wel jaloers... mijn borsten zijn immers voor ons kind en hij mag er nog niet te veel aanzitten.... maar aan de andere kant kan hij er ook heel vertederd naar zitten kijken.... En ook zeggen tegen onze dochter: Ga drinken, anders doe ik het hoor!
Ik ben echt ontzettend blij met de steun van mijn echtgenoot! Ik hoor ook nog wel eens andere verhalen en dat doet me verdriet. Je hebt met zijn tweeën gekozen om een kind op deze wereld te zetten en je hoort dit dan ook met zijn tweeën te doen! De partner kan zelf geen borstvoeding geven (alleen afgekolfde mamamelk) maar hij/zij kan je wel helpen om te zorgen dat je de borstvoeding kan blijven geven!
Groetjes Nynke Bal uit IJmuiden
gasten: 38
verborgen: 0
leden: 0